Pages

wasak na wasak. uninvited wasak?

nakakawindang ang mga eksenang halimbawa ay:

naglalakad ka sa kalye na buong akala mo'y pauwi ka na, di naman pala
dahil bigla kang mahahatak sa party na hindi ka naman inimbita pero
andun ka, hala at sige nakikiubos ng handa sa la mesa.

o pede din namang...

naglalakad ka sa pasilyo papunta sana sa kwarto mo,
nang di mo namalayang mali ang iyong tinigilan
at buong inakala mong sa iyo ang door knob ng kwartong pinipihit mo,
at hayun, inimbita mo nanaman ang sarili mo sa
di inaasahang pagharap sa di inaasahang eksena.
(hindi ko na alam kung anumang eksena ang tumambad sa harap mo)


kaya din siguro may mga binibigyan ng pamagat na uninivited,
katulad ng uninvited na movie, thriller movie na tungkol sa
sira ulong babae na buong akala nya na ang bagong asawa ng
tatay nya ang pumatay sa nanay nya, at sa dulo mapagtatagpi tagpi
na sya pala ang kawawang sisa na pumapatay.

o kaya ang uninvited ni
alanis morisette..

eh paano kung...
hindi ikaw ang hindi imbitado
kundi ang mga pangyayaring

di mo naman talaga plinano
at pinangarap na papasukin
dyan sa pinto ng kwarto mo?

papasukin mo ba sya o sisipain palabas
ng buhay mo?

nakakapagtaka kung bakit
madalas mas nangyayari ang di inaassahan
ang mga hindi pinaplano..

regalo nga ba ng  mundo
sa ang mga di inaasahang bagay
na minsa'y sumisira sayo,
pero sa paglisa'y
siya rin palang bubuo sa
pagkatao mo.

naisip ko lang.
madalas..
kailangan mo talagang
mawasak..
para maging buo ka.

kailangan bang sa lahat ng oras ay
padalhan mo ng imbitasyon ang
mga kaganapang maari lang mangyari
sa buhay mo?

naku naman, umuwi ka na lang at matulog
buong buhay mo. masahol pa
sa boring ang pinapangarap
mong bukas.

tis a break. breakfree - mah birthday today.

just for the record.

kanina.
after i finished my lunch,
i was about to approach the stairs,
when..
POOF!

dear RE
suddenly banged my
insanity---!
i was startled for 300 years
until i realized,
i was starting to look silly
in front of him,
na obviously,
he likewise was startled
when he raised his head
and found me.. nice..hehe
tapos..

roses rainedall over us
as he started to lean over me and kiss me.
(joke lang)

he swiped me off my
knees as he..
untangled the smiles on his face..
and gave me a nod as his
way to say "hello".
L*USA^&%^W!
goodness!

that was a good blow!
nice one:)

re for dessert:)

at eksenang mas kakilig
nang makapihit na sa ala sais ang tiktok
ng orasan..

pauwi na..
hinihintay
ang pagbukas ng
elevator,,,


yeah!
si RE, jackpot nanaman.
andun lang sa harap namin!

naman!

isang malaking ngiti.
at sabing

"Happy birthday.........
Pia"


Naman!
laglag ang puso ko:P

hamon na walang keso

nangangarap ako ng




magandang simula.

magagawa kaya?

makaya kaya?


hinahamon ko ang sarili ko..
gawin mo!

puso sa 2010 - uso pa rin


like poof... it's the 31st of the last month of this year..
i think wiriting could be a good start for an end
and a best start to begin..
am i sounding like an alien?
petta..

nakakapagtaka kung bakit ang buhay ngayon
parang kasing bilis lang sa paglingon sa nakalipas na araw.
parang ang nakalipas na isang taon ay kasing bilis lang ng paglipas ng isang taon.

mabilis na ang pagtanda ng lahat.
bumabanat na ang mga bata, dahil tumataas na habang
umeedad,
at ang mga groovy na matatanda, bumabanat na din,
nagpapabanat na ng balat dahil sa pagtiklop at pagkulubot ng mga balat.

hay.. hihipan ko na lang ang buhok..
dahil wala naman akong makukuhang sagot..
parang nag KnoCK kNocK ako at wala namang nag who's there..
(para akong nagpakawala ng tsunami no, nalunod ka ba?)


i am meeting  myself halfway..
at di ko alam ang ibig sabihin ng sinasabi ko..
ayaw ko magsulat..
pero i want history to keep this in vault..
nangangarap na di mapanglaw ng paglipas ng mga araw at
mga taon
ang ilang pirasong mga ala alang
sinira ako at binuo para
maging tunay na tao ako ngayon.

sighing..
nakakapagtaka kung bakit
sa uri ng mediang meron tayo ngayon,
kung hindi nila ipapakita ng sobra ang totoong nangyayari,
ipapkita naman nila ito ng kulang at may halong kasinungalingan.

na kapag naging mabuti ka
kapag sinugatan ang puso mo
na kapag ibinagsak sayo ang buong mundo
at pinalayas ka sa sariling buhay...
babalikan mo ang mga dumurog sayo na
puro pangil na ang ngipin
at puro matutulis at nakakasugat na kuko na
ang panangga..


di kasi ako nanaiwala na pinatitigas ng sakit
at trahedya ang puso ng tao.

fire does not harden iron...
wala namang apoy na nagpatigas ng kahit anong bagay..
ang kahoy..
pinupulbos hanggang sa maubos ang baga..
ang tubig pinakukulo hanggang sa maubos..
ang yelo, pinapalambot, tinutunaw..

ang ritmo ng apoy sa bawat buhay ay may gawaing ganyan
na mali kung tingnan.. imperfect visions..

pag nasasaktan nauubos ang puso,
natutunaw..
hanggang sa mawala na
ang bawat piraso ng pagtibok..
hanggang sa hindi na masasaktan
dindi dahil pinatigas na ito ng  mga luha
o ng mga pagsisi
o ng mga pangungulila..
sa bawat paghikbi
sa bawat pagluha
sa bawat pagkirot
sa bawat hapdi..
nauubos ang puso..

pero sa pagkaubos ng puso,
hindi nauubos o nababawasan ang
pagmamahal
pinapalitan lang ito ng pagtanggap
na sa bawat pagbigay mo
ng pagkakataon sa sarili mo
na umibig, na magmahal,
dadanak sa bawat pagakakataon ang luha, hindi maiiwasan.

di naman kasi sa tingin ko ibinigay
ang puso para lang tumibok at
magpakilos sa sistema ng katawan.

nanndyan yan sa sistema ng
pagkatao natin,
para buhayin tayo..
para sabihin
na kung di mo kayang masaktan wag kang magmahal.
hindi ka tao.
kung ayaw mo magmahal.

hindi ka lubos na nagmamahal kung dahil sa sakit ay tatalikod
ka na lang,

di ka pa lubos na tao
kung di ka pa nagmahal at nasaktan.


ako: nagmahal ako
at nagmamahal..

isa.. dalawa.. tatlo..
magtatatlong taon na akong nagmamahal..
at tatlong taon na akong nagmamahal
nang nasasaktan..

pero hindi ko hiniling
na hindi na maramdaman pa
ang pag ibig dahil di na makahinga ang puso ko..

lalong nasasaktan,
lalong nagbibigay,,

madamot at huwad ang pag - ibig
na umuurong at umaayaw
kapag itinusok na ang
karayom sa pinid ng puso mo.

lumilipas ang mga araw..
lumilipas ang daan daang araw
at ang dekada..

di naman nauubos o nababato ang pagmamahal..

kung titigil kapag nasaktan na,
kawawa ang sangkatauhan,
wala ng Langit na magtatanggol..
dahil noon pa man
naubos na ang puso Nya
sa sakit na ginawa nating lahat,,


haaayyyy...

masaya ang magmahal..
kahit na may pagiyak na madalas sa gabi..
pagiyak dahil wala ka sa piling ko..

pero di ako hihinto..
dahil masaya ang makaramdam
ng sakit, ng kirot..
dahil sa mga sakit na yan,
nalalaman ko na
tunay akong tao,
marunong magmahal..




kaya para ngayong taon
at para sa darating na taon..
at para pa sa mga bagong taon
na aabutin ko..


iisa lang ang pangakong bibitawan ko
na galing sa pusong nasasawi pero di umaayaw:


MAGmamahal pa rin.


when we love, we give..
and we love more even if it gives us back nothing in return.*






binubuo mo ang bawat
luha..
ang bawat pangungulila..
sumasayaw gayunpaman
sa galak na handog ng iyong
pagyakap sa tuwing
ako ay mawawala sa sariling
emosyon at kamangmangan.

umibig.
umiibig.
dahil sayo.
*euj



SHARE LOVE
dec.31/09
2:01am

isnt it shameful to call these pieces as art?





each creation has its own title.. but i am being pissed by the mouse cursor, i cant type the title under its respective images. leche..
kaya for now.. i am leaving it blank..


unleashing the desire to be -
creative again..:)

hope this
one's a good start:)

i tried some of my new downloaded brushes..

can't wait to edit photos of
my dear friends..

i wanna go into visual design, graphics and art..

mga kathang utak na totoo (mula sa ulan at araw ng sining ng pusong buhay)

isang taon halos din na inimpake ang
mga regalo ng kamay sa kaluluwang
nangangalumbaba habang tumatanaw sa pag pula ng
buwan.


ayaw  man, magbabyahe din
-july 16, 2009

Maraming beses ng inulan ang
Kalye sa gilid ng pinto
Ng mga pagkakataon
Para iwanan ang nilalambing na kasalukuyan..
Maraming pagbaha na ang
Humupa at bumalik..
Ngunit sa loob ng tahana’y
Naroon pa ri’t di natitinag mula
Sa paghawak sa dumudulas mo ng mga kamay.

Madalas na ngang mala bagyo ang bawat araw,
Pilit lamang iwinawaksi ang
Trahedyang tunay na nakikipagagawan
Sa kasalukuyang
mahigpit ang pagkakayakap –
Ayaw mabitiwan,
Ayaw pakawalan.

Paitimin man kasi araw araw ng pagulan
Ang mundo sa labas ng tinutuluyan,
Masaya naman na nakangiti
Ang mga palad sa paghawak ng kaliwang kamay
Sa nakangising puso at ng kanang kamay sa dumudulas
Mong hawak sa palad.

Masaya ang mundong tinitirhan
Kahit sa labas ng pinto
Ay binubuhusan na ng bagyo bagyong
Paalala para umalis na
At lumimot sa dati mong mahigpit na hawak.

eirampie©

****************************

dadaan
-june 24, 2009

Dinadakot ng aking kamay ang
Bawat butil ng chichiryang binili ko
Para sana ipanlaman sa tyan ngayong gabi habang
Sabik sa pagkatok ng antok sa aking
Kamalayan,
Pero patuloy ko mang
Isinusubo ang bawat piraso
Ng clover sa bibig ko,
Wala pa ring matikmang alat
Ang dila ko at wala
Pa ring makapang pagkapuno
Ang palagi kong gutom na sikruma.
Pero iba ngayon.
Di man nakakaramdam ng ganang ubusin
Ang laman ng chichirya,
Sige na nga’t kukutkutin
Pa rin ang bawat piraso,
Kung yun lamang ang paraan upang mapalakas
Ang pagsipa ng oras
At magising na andito ka na ulit.

Madaming beses na rin palang
Mala alon ang
Aking pagkatao,
Walang sawang nagpapabalik balik sa pampang at
Hampasin ang ibabaw ng buhanginan.
Di napapagod,
Di nagsasawa.
Aliw na aliw, sa pakikipaglaro sa ibabaw
Man ng init ng araw o sa lamig ng ulan.

Matagal din pala akong nagpaulit ulit sa
Mga gawaing ang katumbas ay para na ring pagkapanalo
Ng lotto at pagkaubos ng premyo sa loob ng ilang minuto.
Matagal tagal ko din palang
Nilibang ang sarili ko sa
Pagtayo sa aming balkonahe tuwing ang
Ala sais ng gabi ay papatak.
Alam ko kasing sa mga oras nay an
Dadaan ka na mula sa iyong klase
At pasisiyahin mo namang muli
Ang mala bata kong puso.
Titiisin ko ang pagod na dala ng matinding
Paghila ng gravity sa aking mga paa..
Inaliw ko ang oras ko sa pag abang sa
Abonong, nagpapataba sa puso
Kong mangmang.
Masaya ako sa tuwing matatanaw kita sa pagdaan mo,
Dadaan ka, pero di lilingon.
Lilipas din ang ilang minutong pagdaan mo sa aking mga paningin.
Ang bukas,
Ay panibago nanamang pakikibaka
Sa pagtayo at pag abang mula sa balkanohe
Ng aking pagmamahal.

eirampie©

**********************************

for sure
-March 22, 2009

By those times.
The stillness was sudden but with little throbbing
you must knew at all, I suppose.
The eagerness to share a piece
of those short silent tickings – of time
was offered through the small space on the balcony
which for  an uncertain extent of time had sent my
pressure up to high Heavens before
your true coming.

I never yet fully recognized
your reflection and my reflection
as I unhook a glance through the dim panes of your glasses..
It was the shadows of both you and me..
Only that yours was bolder and deeper..
And mine, was in the closed room
pretending to be in zeal comfort but
the forcedly hidden beatings
were in a hurried race with a dozen of insane horses.

On the seat
Of your balcony which then already had magically transformed
Itself into an actual stadium,
As we watch the unfolding of the next course of the game.
Together with the creeping night,
Our lips had exchanged silent noises of the
Unloosen heart. (mine was unrelaxed
yours was at ease at all)
I would have dug up a hole all those while

As I completely had absorbed the reality of
Your pausing..
Of your nearness..
When the green gates shall had close
I would cease the fantasy
And move my feet down your stairs,
stare back and leave.
But as the sun had risen and set,   

Again by your offer
I’ll rave again to where I felt
The first real hard core throbbing of my heart.
Then there I thought, I’ll love you for sure.













Before the death of sunrise
Its hair shall grow colors of gray
And blur the sight which for some time stooped
Like an innocent toddler nearing to fall
From the steep steps of the stairs.

eirampie©



**********************************

hinawi
feb.27, 2009

Hinawi ko ang matataas
 na damong tumatakip sa
kalawakang pilit pilit kong tinatanaw..
Nahawi rin ang kurtinang tumatakip sa aking mga paningin.
Sa wakas bukas lawak
kong nakikita ang buhay at makulay na kapaligirang
 tila ginapi ng walang katapusang pagtalbog ng kagalakan.
Di ko inaasahang sa pagkakataong iyon
na maranasan at Makita nang husto nang
 Malaya ang buong lawak ng mga nais kong matanaw,
 ay sya rin naman palang muling pagkubli ng mga mata sa permanenteng dilim ng kalawakan.
Binulag nang labis na
 pag aakalang ang ina
asam asam na tanawin
ay ang tanawing palagiang magpapalundag
 sa mala bato kong puso.
Hindi nga permanente
tulad nang dati ko nang inakala.
Pipihit pa rin ang lahat ng gulong at kahit
 anong pagpigil mo upang hindi
ka pumailalim, ay dadalhin ka pa rin ng di mapigilang mga pagkakataon
 mula sa rurok ng kasiyahan
patungo sa pagpasan mula sa ilalim ng
 mabigat na pagapak sayo ng mga gulong ng five-wheeler truck.


eirampie©

**********************************

hinihintay kita
june 28, 2009

Hinihinyay kita.
Kahit na ang kapalit ng
Bawat paghihintay ko sayo
Ay sugat
Na di mapila pila.
Hinahayaan ko pa ring
Araw araw ako
Matusok ng mabagal mong pagdating.
Halika,
Samahan mo na kasi
Ang aking pag iisa
Samahan mo ako at idiin mo
Na ang sibat na tatapos sa
Hininga ng sakit
Ng mga di naghihilom na sugat.


eirampie©
**********************************

how can that be?
-may 15, 2009


How can I be sad when you are happy?






How can you be sad just because..
I am uhappy? :(
eirampie©
**********************************
for mothers who truly love
may 1, 1009

How do you know when you truly love?
Think of your mother
And you’ll recognize
How the scent of a faithful unconditional love smells.

When we many times,
Wish our dear mothers
Would surrender from
Dipping in within our lives,
Even with our wounding expressions
Already send them to great dismay,
Still they never falter to
Love us despite their vain affection.

When their care
Seem not to matter anymore
to their grown up sons and daughters,
despite the excruciating pain that kneads into
sore reality,
they love us still.
Our mother loves us still
Loves us
And still loves us more.

eirampie©
________________

june 07, 2009

i cleaned the house
because I knew
you were about to head
here as you always do.

I already neatly
Tied the badge you
Were asking me for
Which I failed to give
before you left.

But was I haunted
In dismay,
I would never see you again,
Like the dusts I swept of
To welcome your come back,
I’ll nerver see you
Coming through our door again.
eirampie©
________________

may 10, 2009

As I peek through the slits of my window
The crumpled uniform of those little girls ahead for their school
Drags my innocence to the timeline
Of which then i was only a mere branch of
A nurturing vine.

I’d then would slip off from the bed..
And just utterly slip off.
The making of the bed
Is then my mother’s trouble not mine that was.
And my father would be
Annoyed to witness how
A lazy kid I was,
But astounded not by anyhow
And mother would continually
With gladness do the chore for me.

I rush to school a lot.
Always.
And skip breakfast to catch
The school’s flag ceremony,
And to prevent a splash of red on my face
The shame I’ll get from being oh my late.
I rush to school with empty stomach
Yet there is food
Ready on the table every waking days
Of my childhood days.
As I shove of the memory of that,
I can only sigh
And wish
Today,
I won’t be rushing anymore to work
With an empty stomach.

eirampie©

________________

july 07, 2009


Sa tuwing ang tanawin ng mundo ko
ay makakaranas ng matagalang
pagdilim,
Hindi ako magwawala
O magrereklamo
O maninisi..

Hahayaan ko lang ang aking mga mata
Na ibuhos
Ang lahat ng
Sakit na dala ng
Pagtatago ng
Ng liwanag sa aking mga labi.

Baka sakaling
Sa ganitong paraan
Mass marinig ako ng Sinumang
Nasa langit
At handugan ako ng
Maliwanag na tanglaw
Para sa aking pag ngiti

eirampie©


________________


may 16, 2009

Nakakasawa din pala.
Dati rati ina akala ko na katulad
Ng kanin di ako magsasawang
Pumasok sa pinto ng kwarto nya
At hintayin ang matagal nyang paguwi sa
Hapon o gabi.

Pinapanis ng pagupo ko sa kama nya
Ang bawat oras na pader lamang ang tinatamaan
Ng aking pagtitig.

Kakabahan at lulundag ang puso
Sa yabag ng mga paang nanggaling sa labas
Na akala ko ay sa kanya.

Dadalawin ako ng antok
Ngunit sa piling ng mahimbing na tulog
Ay di ako makasisiksik,
Di pa kasi dumarating ang tatapos sa paghihintay ko.

Minahal ko ang bawat 5:59 pm na pipitik
sa tuwing lilingon ako sa relong
Nakasandal sa pader ng opisina.

Sa wakas,pagkatapos ng nakakapagod na pagkayod,
Uuwi nanaman akong sabik dahil sa pag-ibig.
Pero dadatnan ko ang munting tirahan nyang
Ang tanging laman ay lawa
Ng bulok na pag asa.

eirampie©
______________________________

may 15, 2009

Makailang beses na akong nakisagupa
Sa saliw ng bingi ng balagtasan
at sa bawat alsa ng paa sa harap ng entablado
ikaw ang kinakaharap
upang makipagtapunan ng
samu’t saring pananalita ng utak
at pati na rin puso.

Sa bawat beses na maligaya
Kong susuungin ang entablado
Kung saan kita kahaharapin
Ang hantungan palagi-
Ako ang magsisimula
Ako rin ang magtatapon.
Ako ang bubuo at tatapos sa taludtod
Na pawis ang puhunan.

Ikaw.
Lumiliwanag na sa
Lalim ng iyong pagkakatayo.
Nakikinig pero wala naman palang naririnig.

Minahal ko ang bawat sandaling aakyat ako sa
Entablado at lalanguyin
Ang mababaw na ligaya na
Dumuduyan duyan sa puso ko-
Dahil doon sa
Digmaan ng utak at puso
Ikaw ang kalaban ko.

mababanggit na lamang kung makailang beses ng
muntik buwalin ng kirot ang
laban na sinusubakan kong
ipagpatuloy,
kung bubuhayin ni Bathala
ang patay na alala ng
bilang ng mga
pananahimik sa sakit.
Di naman talaga patay-
Patay lang sa harap ng
Mga nagbubulag bulagan mong mata
At sa
Nagkukunwaring pangarap
Na nagtatanglaw sa kislap
Na nakikita ng mga nanood sa pinid ng
Aking mga mata.

Bisig ang puhunan
Para di masagi ang timbang
Na pumaibabaw sa harap ng madla.
Halakhak man ang marinig
Di maaring madama ang sakit ng
Pagpukol ng matatalim nilang bato.
Uuwi akong talunan
Kung bibilangin ko
Na lang ang mga ngiwi
At panlilibak
Na hinahatak nila palapit sa
Bangin ng aking pagkakahimbing sa
Pagasa ng kasiyahan sa
Kabila ng sakit at kasiguraduhang hindi ko makakamit.

Paliliparin ko ang papel
Na eroplano
Baka sakaling
Sa oras na lumagapak ito
Sa harap ng iyong pagkakatayo,
Matitinag ka na at mamamalayang,
Matagal na akong naghihintay
Na ikaw ay tunay na makinig,
At sumagot
Matagal na kasi akong nasasabik sa
Tuluyan mong pananahan sa
Tagpi-tagping sulok ng puso ko.


eirampie©



______________________________
para sayo nikolai mula sa nakalipas

NUNG 3RD  year tayo..
Nung sumali ka sa
Ms. Intrams..
Nag taka ako nun sayo..
Hmm.
Ano kaya nakain nito para sumali don?
Kasi sa pagkakaalala ko sayo
Hindi ka naman mahilig sa mga
Ganung bagay..
Tibo tibo ka pa nga noon..
Pero nung mga panahong yun
Narealiza ko
Naiwan nap ala ako sa likod..
Di nap ala kita kilala..
Di ko na kilala ang bagong ikaw
(bagong ikaw kasi kahit di man natin aminin, lahat talaga tayo nagbabago..
Nung time nay un, nagbago ka, nagbago ako)
At ang masama nun..
Di natin binigyan ng pagkakataon ang
Isa’t isa ng oras para makilala kung sino ang bagong ikaw at sino ang bagong ako..
Nakakalungkot balikan..

Nung mismo pageant
Pinanood kita..
Kahit  inabot na ng gabi
Pinanood pa rin kita..
Kahit andun lang ako sa malayo..
Ni hindi mo nga siguro alam kung nasa paligid ba ako o kung may  pakelam ka man lang ba kung manood ako o hindi.. hmm..
Ewan..
Namiss ko yun..

Dec. 7, 2008
9:31pm


eirampie©




______________________________

august 07, 2009

When I listen to myself, I only hear my cries.
Then I’d go for a walk to catch up with friends and listen to the dictates of their rumblings
So I may be barred off from hearing the sounds of my own yearning.
Loneliness and life, I wonder why it walks hand and hand across every road of every human alive,
Can’t it be they swerve off instead and take another route where they can’t pass my toll?
How I wish…

eirampie©

______________________________

september 10, 2009

We live.
We learn.
And then we
d.
 i.
e.


a woman without a man is like
a fish without a bicycle

eirampie©






______________________________

august 24, 2009



Nilalakad ko ang daan habang nagpapanggap
Na bulag at manhid sa mga tinik
Na tumutusok sa talampakan.
Pinipilit na abutin ang pangarap
Na simple kung iisipin
Pero kulang ang kahihiyan na
Bumubuhos sa mga patak ng dugo sa noo ko.

Inaabot ko ang dulo ng mga tala
Sa gilid ng banging pinaliligiran
Ng matatalim napangil ng leon.
Pero sinasagisag pa rin ng pusong di
Umuurong ang tapang para magpatuloy
Dahil mahal ko ang bawat pagluha
Ko dahil mahal ko ang bawat sakit
Na gawa mo dahil mahal ko ang punong
Naglalabas ng dagta
Para dumihan ang mga palad ko at
Idikit sa magaspang niyang mga balat.
Mahal ko ang punong
Nababalutan ng samu’t saring
Guhit ng pagkabulok
Kahit nasasaktan ang mga palad ko sa tuwing
Hahaplusin ko ang matigas nyang katawan at mga sanga.


Minsan gusto ko na lang mamatay
At maging abono para
Mas lalo kang umusbong at maging masagana
At minsan namang naiisip kong
Sana ikaw na lang ang mamatay..
Sunugin o kaya putulin
Para matapos na ang mga paulit ulit mong
Pagsalin sa akin ng masasakit mong dagta.

Gusto kong umiyak sa paanan mo
Para diligan ang tuyo mong mga ugat.pero nagatataka ako
Kung bakit sa bawat pagluhod ko
Para amuhin ang mga galit mong ugat
At ipunin ang mga nalalagas mong dahon,
Iba ang nililingon mo para suyuin.


eirampie©

______________________________



di pantay
-july 30, 2009

Ang agos ng paghinga
Di naman talaga pantay-pantay
Tulad ng mga along pabalik balik sa
Ibabaw ng dagat..
Iba iba ang pagbulusok sa pampang..
May tahimik na darating pero
Mawawala ng paunti unti at dahan dahan.
May mga hahampas nang
Malakas at sisirain ang kastilyong buhangin sa
Pampang, pero
Aalis na parang walang dumaan at
Walang sumira.

Hindi naman talaga ginawang
Likas na pantay ang lahat ng
Matatanaw ng mata mo.
Sa mundong di perpekto ang hugis,
 di talaga tiyak
Ang pantay nitong lawak.

Di masusukat kung saan eksaktong
Magsisimula at kung saan at kailan
Eksaktong matatapos ang piniling
Simulan.
Dahil walang pantay na mga pagkakataon..
Iba iba ang taas ng bawat bundok,
Iba iba ang lalim ng karagatan,
At iba iba ang lawak ng mga kapatagan..
Babagtasin mo ang lahat ng
Pinili mong daanan
Ng di mo kayang bilangin
Ang bawat eksaktong mga
Hakbang na inubos para marating
Ang dulo ng ginustong puntahan.

Kaya rin siguro
Di pantay pantay ang taas ng
Mga tao,
Iba iba ang tindig,
Iba iba ang hugis at laki
Ng katawan.

Hindi naman kasi kayang sukatin
Ng paningin ng mga mata ang lalim
At babaw ng pinaglibingan ng puso
Ng sinumang tao.


eirampie©





ganyan ba talaga ang buhay?
mas maraming maisusulat
kung luha ang tinta ng panulat?
eirampie©



fire sprinkler pump room - eksena with rico blanco

i had to post this the other (monday)
but the tiktok forbade me..

what's with the post?

check out this unclear 'crazy' (but i love these) photos first..


sneak peak of RE., trying to explain how this extra lifesize 'intestines' work..

bends under..



photo by the boss.. salamat na rin kuya albert sa
effort mo to catch a shot of him.. kaso blurred.. thanks though..




masinsinang huntahan: RE trying to imitate a teacher.. (karaw) making kuya mica understand how this leche thing works.. gamit nya ang so very amazing nyang soft tone voice.. :)



sneak peak of his rico blanco smile ...
by the way.. see the ladder leaning on the wall?
they came all through the 8th floor down to this
dirty fire sprinkler  pump room using that payatot ladder.. amazing! hollah..











his sneakers..




RE.. standing so close to me(asa):)


ano ang kwento dito?

hindi ako stalker..
mukha ba?
di rin paparazzi...

sino ang bida sa likod ng misteryosong mga litrato?
si RE. aka Rico blanco.

 eto ang simula ng kwento..
na ayaw kong simulan.
at tapusin na agad.
basta sya ang newest crush ko.

pag sinapag ako..
mas ididetail ko
ang narration sa blog na to..

one sulit hour with rico blanco - ryan elli:)

chibugan sa max's: the pre Christmas busugan




masaya at masaya.
the season.. oh how i wish december would be forever...
i want this mood to be forever..
the scent of the season.. the chills..
it elates me..
it brings me into ecstasy...
every day is special..
all dull days end with a silver and gold genuine smile..
flashing smiles from friends and myself..
it's just so soothing..
the feeling resembles much the feeling when
you feel cold and you cuddle up on the bed and smooch under the blankets..
oh the comfort..
it's the shrill feeling of something..
the magic sent from the Heaven..
a gift from the Baby..
an elated spirit..
happiness..
i have it now. thank you, Lord..
thank you for these, dear friends..
my blankets:)

 

sooh lucky and blessed today




sulit ang MOnday..
yeah...
dahil... umuber effective ang paglook forward ko sa monday na to ng wala naman talagang  reason..
my day yesterday just turned out so well that
i dreamt of today too much.,,
at poof and boom!!

engrandeng araw!:)
moment with ryan elli!
apir:)

may 10% closeness na kami..
may tango at bow na rin..
at  may smile at kaway,,
naman.. salamat elli dear...

a.k.a. rico blanco:)

blessings and happiness neatly packed in three's each day


(1)badly i only have a day to rest
my lazy body from work,
and today i am blessed to feel
the airy wind of december, need not
to worry for my laundry i got them
all delivered to the laundry shop,
so i have a lot of time to prop up myself
and have an oh, well, a good all day sleep:)

(2)there were no surge of any
falling emotions on this day.. yeah.
and this is a merry day..
mood swings, they flew all through the far west..
they migrated i guess..no loneliness.. byebye.. moodiness.. hehe

(3)i am just HAPPY
and miraculously i am excited for tomorrow..:)

merryunion '09



ano na?
mus na?
maguruli na bago mag 23!!
nata?
dahil (magatatagalog muna ang nagsulat)
sa dec. 22 ay partihan na..
kumustahan, at ralansihan..
ano pa?
makamiss ang gabos..

mus na! karaon buda partihan

dec. 22, 2009
maski saen sa legazpi.
basta see you all.
magconfirm kun kelan kayo uuwi.


paskool sa office:)

"amazing!"
una ko sinabi ng pasigaw pagdating ko sa office kanina,
after seeing this superb Christmas tree..
super high tone pa sa pagadore ng puno,
at di ko napansin na silang lahat walang
reaction sa aking OA na pagkashock sa puno..
leche,.. si sir MC pala, our boss is in the house.
haha.. nakakahiya naman,
E-s-k-a-n-d-a-l-o-s-a
ang image ko kay boss. haha

but anyways, PASKO is here..
merry wind, it's PASKOOL:)
paskool sa office..:)


 
 

reunion at embarcadero


 from right (tonz, lai, janice, nicole, pie) @ biggs diner, embarcadero
chills and shrieks from  the sweet touches of december wind.


reunion @ december 06,09





may parkinson's disease ang nanay ko


“Minsan masarap makipag away sa Diyos dahil hindi Sya marunong pumili ng mga taong pahihirapan.”


Siguro masydong kritikal magisip ang Hari ng Langit, di maabot ng di perpektong pag-iisip ng tao ang mga rason Nya sa mga bagay na hinahayaan Nyang mangyari – imperpekto ang pagkilos ng utak ko. patalbog talbog at papitik pitik ng walang consistent na ritmo. Pero hindi ko hahamunin ng away ang langit dahil hindi ko mahanap ang sagot – wala naman kasi rin akong itinatanong.
Wala akong option kundi umiyak, kakampi ko siguro ang luha nakikiramay sa lungkot ng dilim.
Di ako huwarang anak, pero mahal ko si mama.. dahil si mama lang ang kakampi sa akin kahit ako na ang pinaka masamang tao sa mundo. mahal ako ni mama kahit matigas ang ulo at kahit madalas ako mamilosopo sa kanya. Kahit di masarap ang luto ni mama, di pwedeng di ko kainin dahil alam ko na luto yun ni mama (may konting paglait nga lang akong gagawin sa eksena ).. di naman kaming magkakapatid pinalaki sa luho ni mama.. tama na ang may bago kang damit sa pasko, o ang ibili kami ng bagong damit tuwing summer sale, at bilhan ng maliit na regalo kapag birthday.. great provider si mama, kahit ngayong nagsimula ng magtrabaho at makatanggap ng sweldo, may monthly income ng matatwag, eh may nanay pa rin kaming matatakbuhan kapag inatake ng katamaran, umabsent ng ilang araw at rumesulta sa pagkakapos ng sweldong pampulubi.. di kelan tumanggi si mama magbigay. Kahit nga load, sagot pa ni mama. paminsan maiisip ko na madami akong pagkukulang sa reyna ng bahay namin.. lahat ng pagkukulang naming bilang mga anak, hindi kailanman nilista ni mama para ikaltas sa pwede nyang maibigay bilang nanay namin. Di kailanman binilang ni mama ang mga butas namin bilang anak. Talaga naman o, kaya kahit nung bata pa ako, di ko makayang isipin na maghanap ng ibang nanay kahit pa malaman kong aba’y ampon ako. (pero di ako ampon)
May sakit si mama.
Kanina ko lang nalaman.
At kanina lang din nya nalaman.
Di basta sakit
May Parkinson’s disease


(Parkinson's disease (also known as Parkinson disease or PD) is a degenerative disorder of the central nervous system that often impairs the sufferer's motor skills, speech, and other functions.[1]

  -http://en.wikipedia.org/wiki/Parkinson%27s_disease)


Si mama.


Umiyak ako
Sa canteen kanina
Nagulat
Nabahala.
Niyakap ako ni maai.
Bakit sa pagulan ng langit,
Sumabay ang buhos ng tubig
Sa mata kong
Di malaman ang
Susunod na mangyayari.




Pumapanglaw ang mga pangarap.
At unti unting pumapanglaw ang sa akin.


Naisip kong makipagpalit na lang ng katawan kay mama
Sayo na lang ang akin,
Ako na lang ang manginig
At mahirapan.
Ang may sala ang ikinukulong sa dilim
Ng parusa ng langit.


Victim soul ng langit si mama,
Rosas sa Birheng Ina ng langit.


Niyayakap na si mama ng paraiso
Ng walang hanggan
Habang ako ay malusog
At naglalakad sa liko-liko at baku bakong
Daan pauwi sa maling tirahan.


Di ko na malaman ang sasabihin.
Subukan mong pumatay ng isang daang tao, ang asawa, kaibigan, bf/gf mo, iiwan ka
Pero ang nanay mo, ang maiiwang kakampi mo at yayakapin ka na parang musmos uli.


Mas mahalin ang nanay ng higit pa sa kahit sinong makikilala ninyo, di napapalitan ang babaeng naghirap magluwal sa atin.







may parkinson's disease ang nanay ko


“Minsan masarap makipag away sa Diyos dahil hindi Sya marunong pumili ng mga taong pahihirapan.”


Siguro masydong kritikal magisip ang Hari ng Langit, di maabot ng di perpektong pag-iisip ng tao ang mga rason Nya sa mga bagay na hinahayaan Nyang mangyari – imperpekto ang pagkilos ng utak ko. patalbog talbog at papitik pitik ng walang consistent na ritmo. Pero hindi ko hahamunin ng away ang langit dahil hindi ko mahanap ang sagot – wala naman kasi rin akong itinatanong.
Wala akong option kundi umiyak, kakampi ko siguro ang luha nakikiramay sa lungkot ng dilim.
Di ako huwarang anak, pero mahal ko si mama.. dahil si mama lang ang kakampi sa akin kahit ako na ang pinaka masamang tao sa mundo. mahal ako ni mama kahit matigas ang ulo at kahit madalas ako mamilosopo sa kanya. Kahit di masarap ang luto ni mama, di pwedeng di ko kainin dahil alam ko na luto yun ni mama (may konting paglait nga lang akong gagawin sa eksena ).. di naman kaming magkakapatid pinalaki sa luho ni mama.. tama na ang may bago kang damit sa pasko, o ang ibili kami ng bagong damit tuwing summer sale, at bilhan ng maliit na regalo kapag birthday.. great provider si mama, kahit ngayong nagsimula ng magtrabaho at makatanggap ng sweldo, may monthly income ng matatwag, eh may nanay pa rin kaming matatakbuhan kapag inatake ng katamaran, umabsent ng ilang araw at rumesulta sa pagkakapos ng sweldong pampulubi.. di kelan tumanggi si mama magbigay. Kahit nga load, sagot pa ni mama. paminsan maiisip ko na madami akong pagkukulang sa reyna ng bahay namin.. lahat ng pagkukulang naming bilang mga anak, hindi kailanman nilista ni mama para ikaltas sa pwede nyang maibigay bilang nanay namin. Di kailanman binilang ni mama ang mga butas namin bilang anak. Talaga naman o, kaya kahit nung bata pa ako, di ko makayang isipin na maghanap ng ibang nanay kahit pa malaman kong aba’y ampon ako. (pero di ako ampon)
May sakit si mama.
Kanina ko lang nalaman.
At kanina lang din nya nalaman.
Di basta sakit
May Parkinson’s disease


(Parkinson's disease (also known as Parkinson disease or PD) is a degenerative disorder of the central nervous system that often impairs the sufferer's motor skills, speech, and other functions.[1]

  -http://en.wikipedia.org/wiki/Parkinson%27s_disease)


Si mama.


Umiyak ako
Sa canteen kanina
Nagulat
Nabahala.
Niyakap ako ni maai.
Bakit sa pagulan ng langit,
Sumabay ang buhos ng tubig
Sa mata kong
Di malaman ang
Susunod na mangyayari.




Pumapanglaw ang mga pangarap.
At unti unting pumapanglaw ang sa akin.


Naisip kong makipagpalit na lang ng katawan kay mama
Sayo na lang ang akin,
Ako na lang ang manginig
At mahirapan.
Ang may sala ang ikinukulong sa dilim
Ng parusa ng langit.


Victim soul ng langit si mama,
Rosas sa Birheng Ina ng langit.


Niyayakap na si mama ng paraiso
Ng walang hanggan
Habang ako ay malusog
At naglalakad sa liko-liko at baku bakong
Daan pauwi sa maling tirahan.


Di ko na malaman ang sasabihin.
Subukan mong pumatay ng isang daang tao, ang asawa, kaibigan, bf/gf mo, iiwan ka
Pero ang nanay mo, ang maiiwang kakampi mo at yayakapin ka na parang musmos uli.


Mas mahalin ang nanay ng higit pa sa kahit sinong makikilala ninyo, di napapalitan ang babaeng naghirap magluwal sa atin.